TEKSTURA | wyniki konkursu

HANNA MARIA JANKA

MOJE WIELKIE GRECKIE STUDIA W PANDEMII

Co ujęło jury?
wrażenie narracji nacechowanej subiektywnymi odczuciami, to jakby czytanie czyjegoś pamiętnika pełnego zapisków z chwili – ciekawy zabieg autorki

(tekst w oryginalnej formie bez korekty)

Rozbieranie bagażu podręcznego na czynniki pierwsze wprawia mnie w zakłopotanie, nie lubię pilnować aż tylu rzeczy. U taksówkarza leci radosna muzyczka, wszędzie jest kolorowo, a ja ledwo oddycham, próbując jak najrzadziej smarkać. Muszę się przyzwyczaić do kapci bez usztywnianej podeszwy,okna w środku domu i tego, że nic nie jest pewne na sto procent. Mam nadzieję, że nie do maseczek, które w samolocie niektórzy ubrali z własnej woli. Muszę znaleźć patent na łapanie gorącej herbaty w drinkówkach, bo nie mamy kubków, i na suszenie ręczników po kąpieli. Denerwuje mnie stukanie z metalowej skrzynki w ścianie koło mojego łóżka i częsty brak internetu.
Zatoki dochodzą do siebie po odpowiedniej dawce snu.
Sprawdzanie połączeń autobusowych nic nie daje, żyją własnym życiem. Pani z siedzenia naprzeciwko mówi, że ma wnuki w Rosji i brzmimy podobnie. Jest miła i ma histeryczny śmiech.
Po podłodze biblioteki chodzi ptak, potem wskakuje na regał. Jest problem z gniazdkami, mój czas jest limitowany. Gdy wychodzę, widzę czekającego przed wejściem dostawcę pizzy. Student biegnie w jego kierunku, a kaptur powiewa mu jak balon.
Gdy na stołówce ktoś zbije talerz, wszyscy klaszczą. Studenci palą na korytarzach uniwersytetu.
Toalety to dziury w podłodze.
Koty buszują po koszach na śmieci, a gołębie latają w kółko.
Buty są mokre po napaści deszczu. Krople spadają z pomarańczy rosnących na drzewach.

Wodę z czajnika nalewam nie do końca, by było za co chwycić. Również kuchenkę elektryczną muszę oswoić. Chcę podgrzać w garnku kawałek pizzy, który przyniosłam z mojej drogi krzyżowej po pierwszej imprezie. Wspominamy„cigarettes”,które brzmią jak „secrets”, zmieniając sens pytania i dom jak z baśni w sąsiedztwie, a przy nim trzy doniczki z ziemią i sztucznymi kwiatami i różowy dywan uwieszony na dachu, koło anteny.

Weszłabym do wszystkich kościółków i kapliczek, które mijam po drodze, ale ciąży mi laptop. Uczę się, że drzwi to„porta”, gdy grecka kobieta krzyczy do kierowcy, żeby ją wypuścił. Pasażerowie podają mi monety, by kupić za nich bilet, bo nie są w stanie się przecisnąć.

Przystojniak robi lustrzanką zdjęcie panoramy. Jestem ciekawa, na ilu zdjęciach załapałam się w całym moim życiu. Słońce pali kawałek morza, oczy bolą od patrzenia na odbicie w wodzie. Tonacja zmienia się w zależności od głębokości, są jasnoniebieskie i ciemniejsze miejsca, po których pływają statki. Nad nami frunie samolot.

Kotek wskakuje na dach samochodu.Na dachu żółtego budynku jest mały ogródeczek i pergole na winorośle, podejrzewam, że jest im zimno o tej porze roku. Obok jest niższy, różowy budynek z balkonem. Wyobrażam sobie, że gdybym tam mieszkała, wychodziłabym na niego codziennie i wyginała się, by widzieć morze, a mój ukochany trzymałby mnie, żebym nie wypadła, i całował. Gdy schodzimy, trzeba uważać na kawałki szkła. Przy morzu budynki wyglądają na zadbane i jest ład, ale im dalej w miasto, tym mniej konsekwentnie są rozmieszczone. Małe drzewko szumi, a dwa duże psy gonią się, aż właściciele nie zapną ich na smyczach.

Wczoraj mówiliśmy o kontrolach,a dzisiaj są kanary. Szybko kupujemy bilet w automacie.

Idziemy na integrację. Ustawiam się w kolejce do malowania flag na policzkach. Podziwiamy greckie tańce. W smalltalkach chodzi o to, by znaleźć coś wspólnego.Udaje się. Zmieniamy lokal. Pies jest naszym towarzyszem, zaprowadza nas pod sam bar. Sprzątający zamiatają ulicę z resztek papierosów. Gościu pije piwo w autobusie. Jesteśmy jedynymi świadkami dziwnej stłuczki na rondzie, o czwartej nad ranem. Przyspieszamy kroku.

Mam tutaj zupełnie inny typ problemów, cieszę się, że mogę ich doświadczać. Nie myślę o niczym, melodia dobiega w oddali, od przymorskiego śpiewaka. Ludzie spacerują z pieskami. Nie tęsknię za niczym. Nie szukam niczego na siłę. Skupiam się. Chcę czuć, że jestem tu i teraz. Podróżować.

Kierowca trąbi, czeka za nami. Kobieta kreśli na swój sposób znak krzyża, gdy przejeżdżamy koło kościoła, a ja modlę się, żeby tylko nie weszli kontrolerzy biletów. W ortodoksyjnym kościele spotykamy ludzi całujących obrazy i relikwie.Odkurzacz na środku dywanu prowadzącego do ołtarza psuje mi zdjęcie. Na rogu rozstawili się z latawcami, są powieszone na płocie. Spędzamy zachód słońca, dnia zdarzającego się co cztery lata, w kawiarni na statku. Do domu jedziemy inną trasą, bo jest mecz. Na szczęście wysiadamy na ostatnim przystanku.

Gdy znajomi głaskają kota, myślę o zarazkach. “Włoska pizza” – tak nazywamy adoratora mojej koleżanki Węgierki- robi jej z nim zdjęcie i dzięki temu,ona podaje mu swój numer, aby je otrzymać. Za sześć euro próbuję w tawernie fety z miodem i sezamem, krewetek, kałamarnicy, tzatziki, cukinii pieczonej i chałwy na deser. Gdy telefonicznie dowiem się od babci tajników robienia pierogów, chcę ich zaprosić. Chcę się również nauczyć nowego języka, ale jakiegoś z zbliżonym do mojego „r”, bo denerwuje mnie, gdy tak się staram, a i tak mnie nie rozumieją. Włosi mówią, że jak ktoś ci czegoś życzy, a ty bardzo tego chcesz, to trzeba się złapać za intymne miejsce, żeby się spełniło. I że urodzin nie powinnosię obchodzić przed czasem, bo to przynosi pecha. Autobus przyjeżdża szybko, biegnę bez większych pożegnań, w rytm śpiewanych przez nich polskich piosenek.

Pół godziny puszczam wodę w łazience, marznąc, bo stale leci zimna. Kombinuję na własną rękę i wystrzela bezpiecznik.Wołamy właściciela, majstruje coś na zewnątrz i wszystko wraca do normy. Za to pizza w piekarniku jest zjarana na węgiel.

Pada, źle stąpam i przed pasami ślizgam się jak na zjeżdżalni. Torba z laptopem upada daleko ode mnie, leżącej na mokrym chodniku. Mimo wszystko, życzę sobie więcej takich upadków. Wstaję i nic mnie nie boli. Idę jakby nic się niestało. Mam nadzieję, że mój laptop ma podobne odczucia. Nie udaje mi się kupić biletu miesięcznego, bo nie mam zdjęcia do legitymacji.

Nie słucham muzyki, a przynajmniej nie tak często, a jeśli się to dzieje, nie przywołuje mi ona bolesnych wspomnień. Często jest na tyle nowa, że nie kojarzy mi się z niczym – słyszę coś w klubie czy kawiarni, kiedy jestem zajęta życiem.

To mit, że w Grecji nie sprawdzają biletów, bo to już moja trzecia kontrola w autobusie. Dobrze, że go kupiłam.

Następnego dnia ryczę przez cały smutek, który się we mnie skumulował, ale potem się ogarniam, bo nie chcę, żeby myśleli, że smarkam przez wirusa.Wszystkie mamy dziś zły dzień. Zrobił mi się na dodatek odcisk i dlatego odłączyłyśmy się od grupy. Gdy docieramy, siadamy na ławce. Płaczemy i śmiejemy się na przemian, a wszystko to zostaje udokumentowane na sesji, którą nazywamy „gdy udaje ci się wykupić ostatnie mydełka ze sklepu, ale nie masz papieru”.

Żeby mieć szczęście, w pierwszy dzień wiosny trzeba powiesić specjalną bransoletkę na pierwszym kwitnącym drzewie. Chyba powinnam to zastosować, bo kolejny dzień wcale nie jest dla mnie łaskawszy.Decyduję, że pojadę zjeść obiad na stołówce i pouczyćsię w bibliotece. Babcia w autobusie o coś mnie pyta, ale nie rozumiem. Włączam translator. Sama mówię, dlaczego tu jestem i skąd przyjechałam i nawet udaje nam się przeprowadzić fajną pogawędkę. Czasem trzeba zacząć coś samemu z siebie.

Idziemy na spacer, bo robi się głośno. Nie chcemy już tam siedzieć, ale nie chcemy też się rozstawać. Koleżanka robi nam zdjęcie przy dwóch księżycach i morzu – z jej palcem w obiektywie. Próbujemy pstryknąć selfie. Czuję na sobie rękę, która nie należy do żadnej z dziewczyn. Moja współlokatorka krzyczy, my krzyczymy, a śmieszek, który zrobił nam psikusa ma niezły ubaw. Za nami był niezabezpieczony spad do morza, więc nie byłoby zabawnie, gdybyśmy zareagowały inaczej. „Co za creeper”-mówię, bo spodobało mi się to określenie z jednego z seriali. Wtedy jeszcze nie wiem, że wraz z zakończeniem powitalnego miesiąca, kończy się możliwość integracji. Następnego dnia dostaję informację o zamknięciu uniwersytetu. Nie będzie przeciskania się do „porty”, ani spóźniania się na zajęcia,na które ciężko się spóźnić, gdy wykładowca sam nie przychodzi na czas. Na chodniku ruszają się płytki. Idziemy wykupić zapasy, ale nie mamy za dużego pola do popisu, bo ludzie nas wyprzedzili. Myślę, że nie boję się tego wirusa, bo utwierdziłam się w przekonaniu, że jak wezmę tabletkę, psiknę sprayem do nosa i położę się pod paroma warstwami, żeby się wypocić po dawce paracetamolu to katar nie skończy się antybiotykiem. Nie wiem, dlaczego jest mi tu zapanować nad moim organizmem. Może inne alergeny, mniej stresu, więcej ruchu, mniej niezdrowego jedzenia, odpoczynek. Nie mam pojęcia.

Cieszę się, że tyle razem spacerowałyśmy, pomimo tego, że wspomnienie o zabiegu przebijaniu bąbla nadal przynosi mi dużo emocji. Im więcej chodzę, tym większe prawdopodobieństwo, że skojarzę drogę. Tutaj muszę liczyć tylko na siebie, bo mapy google nie mogą się nigdy zdecydować, gdzie stoję, a co dopiero, w którą stronę mam iść. Podczas poszukiwań przystanku pytam o kierunek pracownika sklepu komputerowego, bez jego instrukcji szłabym równolegle, a nie prostopadle i nigdy bym go nie znalazła. Jak już wszystko się trochę uspokoi i będzie można znów się integrować, zrobię własną mapę drogi do dziewczyn, fotografując każdy zakręt.

Wszystkie dni wydają się podobne, trzeba coś robić, by uciec od rutyny. Gotuję zupę na kostce rosołowej z soczewicy. Robię chipsy z marchwi. Przychodzi burza. I kolejne złe wieści, że w ramach nowych obostrzeń, konieczne jest wysłanie na rządowy numer sms-a zawierającego cel wyjścia z domu. Czuję się zmotywowana do numerku 6 w naszych kodach aresztowych – uprawiania aktywności fizycznej lub wyjścia ze zwierzakiem.

Na zewnątrz mojej ulubionej chatki stoi pralka, która wylewa wodę na ulicę. Koła przejeżdżających samochodów turlają się w pianie. Na zewnątrz domu zawieszone są obrazy. Dostrzegam też klatkę z kanarkiem. Domownicy zaparkowali swój wóz przed wejściem, jest na nim złom, prawdopodobnie zebrany z pobliskich koszy na śmieci. Nikt z nich nie wydaje się przejmować covidem.

Teraz jest najlepszy moment, żeby się odciąć od socialmediów i spożytkować ten czas w izolacji na samorozwoju. Nikogo nic nie ominie, skoro każdy robi to samo.

Jestem jak ludzie, których zawsze podziwiałam. Nie trwam w smutku. Nie rozpamiętuję, działam. Kiedyś było o wiele gorzej. Mam wrażenie, że wyczerpałam limit przeżywania, że nie pozwolę na wkroczenie złych myśli do rzeczywistości, którą sobie wykreowałam. Idę po kawę do sklepu, tylko dla słomki, żeby włożyć ją w mojego kokoska i strzelić fotę na insta. Potem udaje mi się, po mozolnych próbach, dostać się do jego wnętrza, ale nie udaje mi się włączyć owianej złą sławą polskiej produkcji na netflixie. Nie działa w tym kraju. Odkurzam pozostałości mojej zabawy z podłogi. Dzwonię do babci na urodziny, a potem oglądamy Nothing Hill. I jem moje własne bounty.

Mleko mi się zważyło, ale i tak wypiję kawę. Skarpetka zjeżdża, papugi są na drzewach, a różowy super-księżyc, największy w tym roku, staje się widoczny, gdy jestem na wysokości jednego z kościołów. Robię dużo ujęć, po to, żeby wybrać jedno idealne, ale każde wydaje mi się brzydkie, więc to znak, że starczy.

Czytając stare zapiski czuję, jakby świat nadal był normalny. Otaczam się starą rzeczywistością, kiedy ludzie mogli siadać obok siebie w autobusie. Nikt nie spodziewałby się, że każdy może być nosicielem, zagrożeniem, pacjentem zero.

Biorę długopis i piszę, o tym nienormalnym świecie:

“Jestem daleko, za parę miesięcy wrócę. Kolekcjonuję chwile. Próbuję nowych rzeczy, żeby wczuć się w codzienność innych ludzi. Bo wszystko, co przeżyłam pomoże mi w przyszłości. Zawsze tak było, że się bałam, ale szłam. Miałam strach, że ktoś na mnie nakrzyczy za moje błędy. Tutaj boję się mniej. Może to dlatego, że nawet, jeśli ktoś by krzyczał, to nic bym z tego nie zrozumiała.

Mam dwa grekokatolickie kościółki niedaleko. Pomarańcza rosnące na drzewach. Furgonetki foodtruckowe, które wyglądają jak ze Scooby’ego-do, które stoją w tym samym miejscu i nic się tam nie sprzedaje od kiedy przyjechałam. Opuszczony, wielki budynek, który na mapach google również jest taki zniszczony, więc nie dowiedziałam się z mojego śledztwa, do czego służył. Dużo grafitti z nazwą klubu Aris z Salonik oraz tych bardziej artystycznych. Trochę dalej też są bajkowe, klimatyczne chatki, przed którymi zawsze stoją wozy do przewożenia różnych dziwnych rzeczy z kontenerów. Jedna z nich jest różowa, pranie suszą na dachu i rozstawiają linki, a jak je robią, to pralka stoi przy chodniku, a cała ulica pływa. Mają też obraz po zewnętrznej części domu, klatki z jakimiś ptakami i doniczki, w których są powtykane sztuczne kwiaty.

Lubię przechodzić pod balkonami ludzi, którzy podstawiają kubek z herbatą w taki sposób, że może spaść mi na głowę. Albo robić slalomy, kiedy ktoś z balkonu wytrzepuje dywan. Przechodzę na drugą stronę, a potem stwierdzam, że zmieniam trasę i chociaż staram się iść stale prosto, to i tak się gubię.

Lubię, jak zagadują mnie ludzie, chociaż nie mówię w ich języku. Zawsze czekam do końca ich wypowiedzi, a potem robię ten sam uśmiech i mówię po angielsku, że nie mówię po grecku, chociaż nauczyłam się tej frazy, ale w przypływie emocji zawsze zapomnę.

Lubię palmy, oleandry i agawy, którym nigdy nie dorównają te, które mam na podwórku i włóczące się po chodnikach zmęczone, wielkie psy i koty. Lubię miski z karmą i wodą na chodnikach.

Lubię grecką architekturę, brak smutnych, komunistycznych bloków, wszystko kształtne i kolorowe. Nawet ten ich nieład lubię, bo ma swój klimat – nikt nic nie musi (ale śmieci to akurat powinni posprzątać!). Lubię falujące flagi, zawsze mi się to kojarzy z zagranicą, bo w mojej okolicy ciężko je dostrzec, nawet na święta. Lubię wycieczki do sklepu, pod którym rosną maki i jakieś dziwne żółte ziela, na które może mam alergię, ale się tym nie przejmuję. Chodzę z powrotem obładowana jak wielbłąd i muszę podejść pod górę, która jest dla mnie jak ośmiotysięcznik. Tu jest dużo górek i spadów. Dzięki temu ładne zdjęcia wychodzą. Mam widok na góry i czasem to mój odnośnik, jak się gdzieś gubię i widzę je po lewej, to wiem, że idę do siebie. Lubię skręcić naprzeciwko burgera, iść cały czas prosto i zobaczyć utęsknione morze.

Lubię kolor niebieski, na który jeden z moich kochanych, baśniowych domków jest pomalowany. Lubię też wiersz na murze innego, którego dzisiaj odkryłam, z wejściem blisko chodnika, i skreślone na nim słowa, może to błędy. Lubię balkon ze zwisającym aloesem i zakrętem, po którym dziewczynka jeździ na elektrycznej desce, a kobieta śpiewa i obiera suche kwiatki. Lubię różowy płot, którego w życiu bym nie spotkała na moim osiedlu. Lubię piękne czerwone róże przy kogoś posesji, przy nich aż przystaję z zachwytu. Lubię metalowe ogrodzenie i porastające je zdrewniałe kłącza, które zostały potraktowane piłą, więc nie zyskują na objętości, jednak nie można pozbyć się dowodu, że kiedyś istniały.

Lubię budzić się o 10, obrać perfekcyjnie pomidora do śniadania, a potem iść przed siebie. Zrobiłabym wianek z rumianku, bo w kierunku gór rosną go całe łąki, ale szkoda mi go niszczyć. Doniczki przytrzymują pranie na dachu niebieskiej chatki, wchodzi się tam przez drabinę, której przedtem nie widziałam. Na drzewie obok są zawieszone zabawki do piaskownicy. W innej z chatek, należących do mojej baśniowej aglomeracji, suszy się ubrania, przewieszając je przez płot, więc, żeby wjechać wozem na podwórko, pierw trzeba uskromnić wiszące na nim spodnie.

Lepiej mi bez telefonu, przydaje się do uchwycenia momentu, ale nie dowiaduję się z niego, co u innych. Skupiam się na tym, co teraz. Na budce do telefonowania. Lesie na dachu. Grupie nastolatek, która rapuje po grecku, a ja rozumiem tylko „Lamborghini”. Na nielegalnej wizycie w supermarkecie (bez maseczki) i kupnie produktów na naleśniki. Na tym, że przed wejściem pod prysznic widzę, że się opaliłam, słońcem dwudziestego piątego kwietnia.

Też czasem mam myśli, że coś złego może się stać, ale zdarza się to rzadziej. Zajmuję się wtedy sobą, myślę, ile razy to pojawiało się w mojej głowie, a nic się nie stało.”

Dziewczyny uspokajają mnie swoją obecnością. Śmiejemy się z naszego ogródka, na którym chwasty robią za ozdobę. Żadna z nas nie ma już internetu w telefonie, ale nie będzie potrzebny, bo tym razem jesteśmy na mojej dzielnicy i będę przykładnym przewodnikiem. Przy morzu wieje mocny wiatr, są wodorosty i pelargonie na tarasie restauracji przy plaży, której piękno będzie można znowu podziwiać, gdy restrykcje zostaną całkowicie zniesione. Jestem tu równe trzy miesiące, a przeżyłam już tyle rzeczywistości – przed covidową, lockdownową, a obecną nazywamy polockdownową – chociaż lockdown nadal trwa, ale celebrujemy małe zwycięstwo jakim jest poluzowanie obostrzeń. Jemy w parku, chociaż jedzenie w przestrzeni publicznej jest zabronione. Mięso w hamburgerach jest tak słabe, że skłonna byłabym powiedzieć, że to zmielony chleb w panierce, a nie kurczak. Jadę bez biletu i czuję, że to w tym momencie mój największy problem.

Malowanie paznokci na wykładzie to najbardziej ekscytująca część dzisiejszego poranka. Potem spaceruję pod kwitnącą palmą. Kwitną też pomarańcze, obok posiadłości wyglądającej na opustoszałą. Gdy idę z powrotem, widzę tam trzy listy w skrzynce. Widzę palmę, której czubek uleciał i trzeba się jej pozbyć, bo szpeci. Skreślony wiersz na murze zamalowano, entropia może przebiegać na nowo. Koło mnie też rośnie czerwona, śmieszna roślina,tylko tutaj ma postać krzewu, a nie wielkiego drzewa. Patrzę na mój zeszyt, z rzeczami, które mnie denerwują i czuję, że żadna z nich już mnie nie trapi. Zrobiłam dużo w ich kierunku, albo po prostu straciły ważność. Zniknęły. Sufit w łazience jest nisko, uderzam w niego paznokciami. Przeprowadzam odwieczną debatę ze snem, czy mogę napić się wody, czy ma mi coś lepszego do zaoferowania. Śni mi się grecki deser, trigona panoromatos. Wyobrażam sobie, że miód wytworzony z nektaru z palmy jest równie słodki.

Gramy w karty na dachu. Mrużę na chwilę oczy i akurat w tym momencie coś mokrego na mnie spada. To sprawka ptaka. Muszę to zmyć, wraz z moimi pięknymi kreskami, które zrobiłam brokatowym eyelinerem. Drzewa oliwne wyglądały zimą na obumarłe, a odrodziły się przez czas, gdy mnie tu nie było. Siedzą na nich papugi. Motor wisi nad wejściem do restauracji, więc robimy sobie zdjęcie w lustrze drzwi,chyba jak każdy, kto tędy przechodzi. Wyszłam grubo. Szczerze mówiąc, cieszę się, że mam problemy pierwszego świata. Nie problemy mojego świata. Malutkie ciasteczka po tak męczącym maratonie,w ilości półtora dla każdej z nas, są najcenniejszą nagrodą za podium. Ktoś pyta,w jakim języku mówimy, a potem wymienia wszystkie jego skojarzenia z Polską. Jadę z biletem odbitym dwa razy i nadzieją, że nikt go nie sprawdzi.

Kurkuma do obiadu ze stołówki ląduje na mojej białej bluzie. Traktuję ją sodą, a potem wywieszam na balkonie dziewczyn. Zazdroszczę im go. Muszę pamiętać, żeby wstąpić po bluzkę jak przyjdziemy z miasta. Cieszę się, że nie wróciłam do Polski, przed zakazem wjazdu i wyjazdu. I że niedługo będę robić pranie, bo nie mam już w czym chodzić.

„Mądry Polak po lockdownie” – śmiejemy się.

Trafiamy na bazę wojskową i znak “zakaz fotografowania”. Przeganiamy kotka ze środka ulicy, przy okazji szukania kokardy z kapelusza, która zaginęła w akcji. Kupuję pocztówki, również z miejsc, w których nie byłam. Chciałybyśmy jechać na Meteory, ale nadal połączenia są zawieszone.

Są takie momenty, w których dochodzi do nas, że towszystko się niedługo skończy i ta chwila, która właśnie trwa, będzie tylko wspomnieniem. Idziemy beztrosko z obiadami ze stołówki, więcej ich odebrałyśmy, niż jeszcze na nas czeka. Jestem pewna, że jak zatęsknię,to właśnie ten moment będzie w mojej głowie.

Autobus jest pełen nastolatek, czujemy się jakbyśmy jechały na jakąś wielką Spring Break imprezę. Woda jest czysta i daleko jest płytko. Nie mam ochoty z niej wychodzić do czasu, aż nie spotykam meduzy krążącej obok mojej nogi. Czmycham po piasku jak po rozżarzonych węglach. Rozmawiamy o czymś, co jest już za mną, nie dotyczy mnie. Czuję, że odpoczywam. Wracamy, bo koleżanka źle się czuje. W mieszkaniu jestem pomidorem z piegami, pachnącym jogurtem naturalnym typu greckiego 3,85%. SPF 50 i dobrze zawiązane bikini to podstawa, gdy parzy słońce. Szukam piosenki, która leciała w autobusie, ale nikt jej nie zna. Wieczorem właściciel kosi nasze chwasty przy tarasie.

W przerwie między zakupami, jem paczkę chipsów za 1 euro i 50 centów z kiosku, a ręce opłukuję wodą z butelki. Spodobał mi się jeden ciuch, ale przymierzalnie są zamknięte. Ludzie radzą sobie kupując, testując w domu, a potem zwracając – przepisy robione są po to, by je obejść. Poruszająca się figurka cieśli na jednej z wystaw ma ubraną maseczkę chirurgiczną. Wybieram nakrycie głowy, żeby nie dostać udaru w te upały. Moja karta się blokuje, więc dobrze, że mam gotówkę.

Przechodzimy koło stoiska z balonami z helem, a gdy obracamy się, słońca już nie ma na horyzoncie. Synonim przygody to pizza na kawałki, tańczenie na dachu i gubienie się z pełnym pęcherzem, podczas gdy przez restrykcje nie chcą nas nigdzie wpuścić do toalety. A potem poznawanie nowych studentów, migrujących z jednego dziesięcioosobowego okręgu, do drugiego – zgodnie zobowiązującymi przepisami. Odświeżam stare znajomości, z osobami, których imienia nie mogę sobie przypomnieć, ale pamiętam wszystko, o czym rozmawialiśmy. Nawiązuję również kontakt z tymi, których w ogóle nie kojarzę, ale przy każdym zadanym pytaniu zgaduję poprawnie ich odpowiedzi.

Nie spodziewam się, że zamiast odkazić sobie ręce, ostrzelam tłustym żelem antybakteryjnym ścianę przy wejściu. Jem zestaw ze stołówki na przystanku, żeby oszczędzić czas, ale potem i tak go tracimy. Pasażerka pokazuje mi, że za blisko stoję. Autobus wymusza pierwszeństwo. Kierowca samochodu trąbi dwa razy, skręca, by uniknąć kolizji i pokazuje niekulturalny gest. Tak tu się jeździ.

Niektóre rzeczy są bliżej, niż mi się wydaje – tak jak świeczki urodzinowe w supermarkecie, który ominęłam, bo wolałam szukać w chińskim sklepie i w meblowym. Czerwiec dzwoni na alarm, że chwile są jednorazowe.

Jeżdżenie dwuosobowym rowerem przy brzegu morza i śpiewanie starej piosenki Jamesa Blunta.

Podziwianie pięknych widoków, prostoty kapliczek i o krok do wtargnięcia na teren bazy wojskowej.

Para na motorze, która nam macha, gdy nas wyprzedza, a potem spotykamy ich wtulonych na punkcie widokowym.

Dziwni ludzie z lalką na tyłach samochodu, proponujący podwózkę. Bułki na drogę w okrągłym pudełku po krowim jogurcie.

Fioletowa kupa ptaka na spodniach i udawanie przed kelnerem, jak gdyby w momencie nieuwagi nic się nie wydarzyło.

Opowieść o św. Fanuriosie, w którego dniu, przez ciasto włożone pod poduszkę, niezamężnej kobiecie ukaże się we śnie jej przyszły mąż.

Niespodzianka urodzinowa.

Dzielnica tak niebezpieczna, że ochroniarz jednego z hoteli nas odprowadza. Zmęczenie nie z tej ziemi przez dźwięk kradzionych samochodów, całą noc. Tsoureki.

Wybranie się na drugi koniec miasta bez żadnego celu. Męczący upał i ubaw z nieśmiesznych żartów.